Martyna Piasecka
Monthly Archives: Wrzesień 2015
Bajka o Karolu
Panie i Panowie dzisiaj opowiem Wam bajkę, niedługą , niekrótką, lecz w sam raz.
Za górami, za lasami…
Czyli całkiem niedaleko, urodził się chłopiec imieniem Karol. Wydawałoby się, że jest zwyczajnym dzieckiem, a jednak… bardzo szybko na jego twarzy pojawił się zarost. Nie przeszkadzało mu to zbytnio, właściwie nawet budziło respekt wśród kolegów. Mijały lata, a włosy na twarzy Karola szybko zamieniły się w gęstą brodę. Dbał o nią niesamowicie, czesał, przycinał i układał. W dniu 12 urodzin zauważył na łóżku niemały prezent opakowany w kolorowy papier. Rozmiar pudełka wskazywał na to, że w środku nie znajdzie pieniędzy. Nie zastanawiał się zbyt długo, co jest zawartością pudła, tylko ochoczo zabrał się do rozpakowywania go. Jego oczom nie ukazała się konsola do gier, ani striptizerka, ale błyszcząca i zgrabna siekierka. Kiedy wyciągnął narzędzie zobaczył, że na dnie pudełka jest coś jeszcze. Była to czerwona koszula w kratkę. Tego dnia zrozumiał, dlaczego tak szybko urosła mu broda. Miał zostać najmłodszym i najlepszym drwalem jakiego świat jeszcze nie widział. I faktycznie okazało się, że siekierka idealnie pasuje do jego dłoni. Nikt w całym mieście, ani powiecie, tak sprawnie nie rąbał drewna jak Karol. W szkole szybko okrzyknięto go Drwalem Karolem, choć czasem nazywano go też hipsterem. Mimo, że jego praca nie należała do najlżejszych, lubił to, co robił. Wiedział, że robi coś dobrego dla społeczeństwa. Mieszkańcy byli mu wdzięczni i uwielbiali go, w końcu to on ogrzewał ich domy w chłodne dni.
Karolowi jednak brakowało ciepła
Nigdy nie narzekał na brak kolegów i koleżanek. Mimo to, samotnie spędzane godziny na rąbaniu drewna wywoływały u niego pewną nostalgię. Każdego dnia, ułożywszy drewno w równe rządki, spacerował po lesie. Panująca tam cisza i harmonia uspokajała go i nawet koiła dziwną tęsknotę. Pewnego dnia na swojej drodze znalazł kamień. Bo chociaż widział ich wcześniej setki, to ten zwrócił jego uwagę. Był tak blisko ziemi, jakby z niej wyrastał, a jednak nie był drewnem. Był od drewna silniejszy. I wtedy podjął jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu. „Zostanę górnikiem”. Jak pomyślał, tak zrobił. Chciał poznać potęgę tkwiącą w skałach, a był chłopcem inteligentnym, więc postanowił pójść na studia.
Nadeszły mroczne czasy…
Jedynym światłem dla Karola była lampka na biurku, przy której przez długie godziny zgłębiał wiedzę na temat geologii, kopalni, różnistych maszyn oraz kreślił projekty. Prócz lampki biurkowej dla Karola świeciły także kolorowe neony. Ludzie w dużych miastach nie śpią, Karol także zaczął żyć zgodnie z tą regułą. Czas nie do końca wolny spędzał z przyjaciółmi, pijąc różnego rodzaju herbaty i inne studenckie napoje. Raz musiał wypić chyba jakiś szczególnie wyjątkowy eliksir, bo na nieoświetlonej drodze, gdzie nawet chodnik ginął w ciemności, zauważył kawałek płyty granitowej. Skąd ona się tam wzięła, nie wiedział nikt. Karol więc przygarnął granit. Odtąd mieli być przyjaciółmi. Janusz – bo tak został nazwany granit, miał zapełnić pustkę Karolowego serca.
To była sielanka,
Bo tak można było określić studenckie życie Karola i Janusza. Razem chodzili na imprezy, podrywali dziewczyny z uniwersytetów, wracali do domu, rąbali czasem drewno i uczyli się do sesji. Wspólnie też golili brodę. Do czasu, bo wszystko, co piękne musi się kiedyś skończyć, kiedy w życiu Karola pojawiła się kobieta. Chłopak zaczął zaniedbywać kontakt z Januszem, już nawet nie jadali razem obiadów. Ale Ona była o wiele bardziej interesująca i o wiele piękniejsza. Karol nie zauważał, że granit robił się coraz smutniejszy – właściwie to zapomniał o nim całkiem. Najważniejsza była Ona.
A co by się stało, gdybyś zgolił włosy?
Zapytała po kilku miesiącach znajomości. Jednym z najskrytszych marzeń Karola było właśnie ogolenie się na łyso. Nie zadając Jej żadnych pytań, uczynił to bez mrugnięcia okiem. „Teraz na pewno będzie moja”. Podczas kolejnego spotkania, spodziewał się, że dziewczyna wpadnie mu w ramiona. Jednak tak się nie stało… Ona tylko stanęła przed nim i lustrując go od dołu do góry, stwierdziła, że bez brody wyglądałby o niebo lepiej. O nie… tego Karol zrobić nie mógł, nawet dla kobiety. O ile zdolny był zgolić się na łyso, o tyle brody po prostu tknąć nie mógł. Wybór był prosty, albo Ona, albo broda.
Był człowiekiem honoru, żyjącym zgodnie ze swoimi zasadami. Więc nadal dbał o nią niesamowicie… Czesał, przycinał i układał.
Ciąg dalszy kiedyś nastąpi…
Jestem na tak
Myślę, że to dobry czas, żeby blog wrócił do świata żywych. Trochę miałam na głowie, kilka nieprzespanych nocy i całkiem niemało stresu.
Wczoraj zdawałam egzamin teoretyczny na prawo jazdy. Dla kogoś, kto się uczył, to żaden wyczyn. Nawet dla kogoś, kto się nie uczył, pytania wydają się proste. Niby nie powinnam była się przejmować, a przez głowę przeszły mi myśli „A co jak nie zdam?”, „Nie chcę tu wracać”, „A ona nie zdała 10 razy”, i zaczął się…
Stresik
Jedna z najgorszych rzeczy jakie mogą się człowiekowi przydarzyć, i jedna z tych rzeczy, które można dobrze wykorzystać. Raczej unikamy stresujących sytuacji, bo po co się niepotrzebnie denerwować, bo można inaczej coś załatwić (najlepiej przez internet lub telefonicznie), bo stres jest niezdrowy – podobno. Ale niektóre rzeczy trzeba po prostu zrobić. I wtedy stres robi dobrze. Motywuje. A z perspektywy czasu wszystkie egzaminy czy występy są mile wspominane, a stres uznawany za niepotrzebny. Ile razy byłam w takiej sytuacji, od której najchętniej bym uciekła, jakoś się wymigała i do ostatniej chwili mówiłam, że czegoś nie zrobię… Tyle samo razy zgadzałam się.
Jestem na tak
Może kojarzycie film o takim tytule z Jimem Carreyem w roli głównej. W skrócie opowiada o znudzonym monotonnością pracy i obowiązków urzędniku bankowym, który chcąc jakoś zmienić swoje życie, trafia do nieco sekciarskiej grupy „yesmenów” i postanawia wszystkim i na wszystko mówić „tak”. I faktycznie jego życie robi obrót o 180 stopni. Uczy się gry na gitarze, poznaje kobietę, która jest nim zainteresowana, pomaga bezdomnym i przebiera się za Harrego Pottera, urządza wieczór panieński, znajduje arabską żonę. Polecam, bo film jest przyjemny i nie wymaga większego skupienia. A jednak niesie sensowne przesłanie. Bycie asertywnym jest bezpieczne, aczkolwiek nieco nudne. Często widzieliście slogany typu: „Naucz się mówić NIE”. A jednak zauważyłam, że małe dzieci o wiele chętniej mówią słowo „nie”. Skoro nawet taki maluszek jest w stanie nauczyć się odmawiać, to chyba nie może być to takie trudne. Jeżeli chodzi o mnie, o wiele trudniej było się nauczyć mówić „tak”. Każdy ceni swoją wygodę, więc po co pakować się w stresujące sytuacje? Po co zakłócać sobie niepotrzebnie spokój? Właśnie tak podchodziłam do wielu sytuacji przez wiele lat. Nie chciało mi się, nie miałam czasu. Aż w końcu zauważyłam, jak wiele rzeczy mnie omija. Miałam różne zajęcia pozalekcyjne, konkursy, występy, koncerty w szkole muzycznej. Powodów do stresu było wiele. Mimo to, brakowało mi jakiejś adrenaliny. Brakowało mi też czasu. W życiu dziecka przychodzi taki moment, że samo ocenia, co lubi, a czego nie. Jakie zajęcia są dla niego przydatne, a z których można zrezygnować. Skończyłam muzyczną i czas się szybko znalazł. I równie szybko został zagospodarowany, bo wcieliłam w życie zasadę „Jestem na tak”. I może nie zagłębiałam się w ciemnej stronie internetu na portalach typu www.żonydlapersów.com, to zaczęłam chodzić na więcej imprez, grono znajomych powiększyło się znacznie,poszłam na kurs tańca towarzyskiego, chociaż przekonana nie byłam i odbyłam kilka spontanicznych wypadów.
Morał tej bajki jest taki
Nie chodzi o to, by jak wariat lecieć przed siebie i zgadzać się na wszystko. Czasem bycie asertywnym się przydaje. Ale jeżeli los daje Ci szansę rozwoju, wyjazdu czy uczestniczenia w kursie lepienia garnków, nie zastanawiaj się zbyt długo. Tylko mów tak. Nieważne, że się nie chce, że w tym momencie leci serial, że może wiąże się to ze stresem. Ważne jest to, ile może wnieść dobrego w Twoje życie.
Pobudka Kochanie, szkoła czeka.
Wakacje! Spokojnie, jeszcze miesiąc. Ojejku, zostały dwa tygodnie. Jeszcze tylko dwa dni, to co – impreza? Jutro rozpoczęcie. Trzeba się wyspać. Jest druga, okej idę spać. Pobudka Kochanie, szkoła czeka.
I znowu to samo, kolejny apel, przemówienie łudząco podobne do tego sprzed roku. Znajome twarze i te, których pewnie i tak nie zapamiętam. I pierwszy raz odnoszę wrażenie, że pierwszaki są dziwnie wysokie. Ja w ich wieku byłam młodsza. Z moich przemyśleń wyrywa mnie przemówienie pani dyrektor. Słowa, które mają nas podnieść na duchu, uspokoić uczniów… i przypomnieć o egzaminie dojrzałości. „Cieszcie… Uczcie się pilnie(…)”. I cały czar prysł. Jakby przejęzyczenie było celowe.
Jak się cieszyć, kiedy znowu czekają niekończące się lekcje i tylko myśl o weekendzie daje ukojenie? Bo nie ma to jak wstać, zjeść śniadanie, ubrać i ochoczo udać się do szkoły. Tej, w której będzie się siedzieć przez długie godziny wyczekując niecierpliwie dźwięku dzwonka. Marząc o jakimś przyjemniejszym miejscu, zwłaszcza o łóżku. Ale tu jest szkoła. Trochę szkoda, że szkoła.
Nie można być pesymistą i narzekać na wszystko co się porusza, oddycha i jest dookoła. Nauka jest nieodłącznym elementem roku szkolnego, ale przecież przeplatana jest przerwami, podczas których można bez przeszkód rozmawiać z kolegami i koleżankami z klasy, wypić kawę „bo rano się śpieszyłam i nie zdążyłam”, odrobić zadanie domowe. Okres szkolny uważany jest za najlepszy w życiu. Wpajano nam, że przez te lata mamy szansę ukształtować swój charakter, przeżyć pierwszą miłość, odnaleźć powołanie i dążyć do spełnienia marzeń. I jest w tym dużo prawdy. Każdy w przyszłości chce zostać kimś. Tak się składa, że „kimś” nie zostaje się od tak i trzeba trochę się pomęczyć. Kiedy już patrzy się na materiał do nauczenia przez pryzmat swoich marzeń, jest o wiele łatwiej. Nauka nabiera sensu. Rysunek trenowałam właśnie w szkole. Na mniej ciekawych lekcjach.
A jednak jest coś, czego się boję. Jak zresztą każdy maturzysta. Sama myśl o maturze wywołuje niepokój. Wydaje się, jakby po niej już nic nie miało nastąpić. A jej przebieg jawi się jak scenariusz filmu katastroficznego. Pod koniec pierwszej klasy liceum pewien mędrzec, w postaci Pana od ksero, ostrzegł moją klasę, że za rok już matura. Ale jak to za rok?! Jeszcze druga klasa. Jak odliczycie dni wolne zostanie wam tylko rok. Miał rację. Chociaż wtedy machnęłam ręką na jego słowa, teraz jestem w trzeciej klasie. Ale przecież nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. . Po maturze znowu będą wakacje. I to najdłuższe w życiu.